Na de ontdekking van de iguanodons in Bernissart in 1878 werd het museum voor natuurwetenschappen ondergebracht in het klooster van het Leopoldspark. Al snel werd het gebouw te klein; daarop werd de bouw van de zuidvleugel toegewezen aan architect Emile Janlet. De vleugel werd gebouwd tussen 1898 en 1905 en is opgedeeld in drie niveaus: ondergronds de laboratoria, op het gelijkvloers ruimtes voor de gewervelde dieren en op de eerste verdieping voor de ongewervelde dieren.  Als tijdgenoot van Victor Horta leefde Janlet in de invloedssfeer van de Art Nouveau. Hij integreerde zowel het museografische meubilair als de metaalstructuur in het architecturale ontwerp.  

Bij de restauratie van de Janletvleugel werden volgende zaken gerealiseerd:

• De herinrichting van de opslagruimten op de kelderverdieping, waarbij een deel van de bestaande opslagcapaciteit wordt behouden en een nieuwe, compacte archiefzone wordt toegevoegd.
• De herinrichting van de labo’s op de kelderverdieping en hun verbinding met de labo’s van de geologievleugel.
• De restauratie van de verbinding tussen de Kloostervleugels en de Janletvleugel, evenals de wederopbouw van de monumentale trap.
• Het optimaliseren van de opstelling van de iguanodons van Bernissart. Hiervoor werden ze juist onder het dakraam geplaatst. Een deel van de skeletten wordt rechtopstaand voorgesteld, terwijl andere worden voorgesteld zoals zij in situ gevonden werden. Dankzij de volledige transparante vitrines kan de bezoeker de skeletten tot in de kleinste details bewonderen.
• Een terugkeer naar de oorspronkelijke toestand, waarbij rekening werd gehouden met de eisen van het Museum op het gebied van verlichting, ventilatie, diverse technische voedingen, controle van het daglicht,...
• Het museumparcours is uitgebreid dankzij een nieuwe, verticale circulatietoren waardoor het publiek van op de gelijkvloerse verdieping naar een deel van de kelder kan gaan (‘de vindplaats van de iguanodons’), naar de mezzanine en naar de zaal met trappenstructuur op niveau 2.